Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

έρωτες και περιπέτειες μιας μαθηματικού σε ΕΠΑΛ

Δώδεκα χρόνια στο 4ο.
Στην αρχή  ήταν ΤΕΕ. 
Δικά του βιβλία. Του ΤΕΕ.
Συγκεντρωμένα όλα τα πρακτικά θέματα, που θάπρεπε σε γενικές γραμμές κάποιος να ξέρει. 
Άρχισα με τον κανονικό τρόπο. Σε γενικά λύκεια ήμουν πιο πριν... τι ήξερα;
Θεωρία, παραδείγματα, ασκησούλες, ασκήσεις, τεστ, διαγωνίσματα. 
Διαπίστωσα ότι κάτι δεν δούλευε. 
Θεωρούσα δεδομένες γνώσεις που δεν υπήρχαν.
Άρχισα να τις χτίζω. 
Ξανάγραψα το βιβλίο, έφτιαξα φύλλα εργασίας με άπειρα ασκησάκια που τα ζαλίζαμε όλοι μαζί. 
Δεν επέτρεπα την αποχή. 
Δεν επέτρεπα την παραίτηση. 
Επέτρεπα το "σήμερα δεν είμαι καλά", για μερικά από τα σήμερά τους. 
Το "ξέχασα τις φωτοτυπίες" μια ή δυο φορές, φτάνει να ερχόντουσαν την επόμενη.
Και έτσι γινόταν το μάθημα.
Και ξαφνικά είχα μια τάξη που μάλωνε "Εγώ δεν είπα!", "Η σειρά μου είναι!". "Ε, χέρι σηκώνω τόση ώρα!". "Κυρία, κυρία!"
Ακόμη όμως, ο πίνακας δάγκωνε. 
Δεν σηκωνόντουσαν. 
Κάποιοι λίγοι τολμηροί το έκαναν. 
Και καταλάβαιναν ότι κάποια πράγματα, ναι, είναι εύκολα, ναι, δεν είναι και τόσο τρομακτικά. 
Και αν έκαναν και κανένα λάθος, το χειρότερο ήταν, να ακουστεί ο συναγερμός του πίνακα, δια του στόματός μου... "μπι-μπι-μπι-μπι". Γελάγαμε και προχωράγαμε. Διόρθωναν το λάθος και η άσκηση τέλειωνε.
Στις εξετάσεις πάντα αρρώσταινα.
Προφορικά 15, γραπτά 2. Οκ, πέρναγαν, αλλά η έλλειψη γνώσεων και εμπειρίας, τους πρόδιδε. Και η σκασμένη η κόλλα δεν είχε συναγερμό, να σου δείχνει ότι έκανες λάθος, να το διορθώσεις.  
Και από ΤΕΕ γίναμε ΕΠΑΛ και για μισό χρόνο είχα υπαρξιακά στην τάξη... ποια είμαι... τι κάνω... που πάω... η ύλη του γενικού λυκείου πολύ ασήκωτη για τα παιδιά μου.
Και μετά πάλι μηδένισα. 
Και είπα θα τους κάνω όλα όσα έκανα και πριν. Δηλαδή ότι χρειάζεται για να αντιμετωπίσουν την ύλη της Γ. 
Και οι άλλοι στόχοι μου ήταν πιο σημαντικοί. Να δουν, ότι τα μαθηματικά δεν είναι και τόσο τέρατα της κολάσεως και το πιο σπουδαίο, ότι και να μην τα καταφέρνεις σε αυτά, δεν είναι και αμάρτημα. Ειδικά όταν ξέρω πολύ καλά, ότι αυτός που φταίει δεν είναι το παιδί, αλλά ο λάθος δάσκαλος που βρέθηκε στον δρόμο του την κρίσιμη στιγμή.
Δεν λέω ότι ήμουν η σωστή εγώ. 
Λέω ότι απολάμβανα να κάνω κάτι. 
Κι ας ήταν αυτό το κάτι, το ν' ακουστεί μεσ' την τάξη: 
"Καλά, δεν είναι και τόσο δύσκολο το να λύνεις εξισώσεις" από χείλη παιδιού... ΄
Άξιου παιδιού, έξυπνου παιδιού. Που απλώς έβγαζε σπυράκια στα παλιομαθηματικά.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά, γιατί αύριο μπορεί να μην υπάρχει το 4ο ή μπορεί να μην υπάρχω εγώ για το 4ο...
.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου